มหาสงครามซู ค.ศ. 1876 หรือสงครามแบล็กฮิลส์ เป็นชุดยุทธการและการเจรจาซึ่งเกิดระหว่าง ค.ศ. 1876 ถึง 1877 ระหว่างฝ่ายซูลาโคตาและไชแอนเหนือกับสหรัฐอเมริกา เมื่อมีการค้นพบทองในแบล็กฮิลส์ ผู้อพยพเริ่มเข้าเบียดเบียนพื้นที่ของอินเดียนแดง และรัฐบาลกลางสหรัฐกดดันชาวอินเดียนแดงให้อยู่ในเขตสงวนซู เดิมกองทัพและนักประวัติศาสตร์สหรัฐกำหนดลาโคตาเป็นหัวใจของเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดูจากตัวเลข แต่ชาวอินเดียนแดงบางคนเชื่อว่าไชแอนเป็นเป้าหมายหลักของการทัพสหรัฐ การตีความอีกอย่างหนึ่งนี้แนะว่า ชาวอินเดียนจะเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "มหาสงครามไชแอน"[1]หนึ่งในบรรดายุทธการและการรบปะทะในสงครามนี้ คือ ยุทธการที่ลิตเติลบิกฮอร์น ซึ่งมักรู้จักกันในนาม "การยืนหยัดครั้งสุดท้ายของคัสเตอร์" เป็นที่กล่าวขานกันมากที่สุดระหว่างกองทัพสหรัฐและชาวอินเดียนแดงพื้นราบที่ขี่ม้า แม้ชัยชนะของอินเดียนแดงดังกล่าว แต่สหรัฐอเมริกาที่มีทรัพยากรเหนือกว่าก็สามารถบีบอินเดียนแดงให้ยอมจำนนได้ในเวลาไม่นาน โดยการเข้าตีและทำลายค่ายและทรัพย์สินของพวกเขาเป็นหลัก มหาสงครามซูเกิดขึ้นในสมัยประธานาธิบดียูลิสซิส เอส. แกรนท์และรัทเทอร์ฟอร์ด บี. เฮส์